لعن خدا شامل هفت نفر است

لعن خدا شامل هفت نفر است

در حديث قدسى مى خوانيم: خداوند به موسى(عليه السلام) فرمود: «هَلْ عَمِلْتَ لِى عَمَلاً؟! قالَ صَلَّيْتُ لَكَ وَ صُمْتُ وَ تَصَدَّقُتُ وَ ذَكَرْتُ لَكَ، قالَ اللّهُ تَبارَكَ وَ تَعالى، وَ اَمَّا الصَّلَوةْ فَلَكَ بُرهانٌ (برهان ایمان)، وَ الصَّوْمُ جُنَّةٌ(سپر آتش) وَ الصَّدَقَةُ ظِلٌّ، وَ الذِّكُرْ نُورٌ، فَاَىُّ عَمَل عَمِلْتَ لِى؟! قالَ مُوْسى: دُلَّنِى عَلَى العَمَلِ الَّذى هُوَ لَكَ، قالَ يا مُوسى هَلْ والَيْتَ لِى وَلِيّاً وَ هَلْ عادَيْتَ لى عَدُوّاً قَطُّ فَعَلِمَ مُوسى اِنَّ اَفْضَلَ الاَْعْمالِ اَلْحُبُّ فِى اللّهِ وَ اَلْبُغْضُ فِى اللّهِ»

عن أبی عبدالله الصّادق «عليه السلام» :حُبُّ أولياءِ الله والوِلايَةُ لهَمُ واجبَةٌ والبَراءَةُ من أعدائهم واجِبَةٌ و من الّذين ظَلَمُوا آل محمّدٍ عليهم السّلام و هَتَکوا حِجَابَه و أخذُوا من فاطمةَ عليها السّلام فدك... (خصال - بحارالانوار)

عن أبي حمزة الثمالي عن الإمام زین العابدین علیه السلام أنه قال:من لعن الجبت و الطاغوت لعنة واحدة کتب الله له سبعین الف الف حسنة و محی عنه سبعین الف الف سیئة و رفع له سبعین الف الف درجه. (شفاء الصدور في شرح زيارة العاشور، صفحه ۳۰۰)

در ادعيه و زيارات، برائت از مظاهر جبت و طاغوت، به طور مكرر مطرح شده و در حديثي از امام صادق ـ عليه السلام ـ برائت از جبت و طاغوت از علامات مؤمن شمرده شده است.

امام جعفر صادق عليه السلام می فرمایند :

ما جماعت بنی هشام بزرگان و کوچک های خود را امر می کنیم به دشنام دادن و لعن و بیزاری جستن از آن دو نفر( ابوبکر و عمر)

نحن معاشر بنی هاشم نامر کبارنا و صغارنا بسبهما و البرائت منهما بحار الانوار جلد 5 صفحه 323

ایمان به جبت، سبب لعن و نفرین الهی است

أَ لَمْ تَرَ إِلَي الَّذينَ أُوتُوا نَصيباً مِنَ الْکِتابِ يُؤْمِنُونَ بِالْجِبْتِ وَ الطَّاغُوتِ... اولـئک الذین لعنهم الله ومن یلعن الله فلن تجد له نصیرا آیا ندیدی کسانی را که بهره‌ای از کتاب (خدا) به آنان داده شده، (با این حال)، به «جبت» و «طاغوت» ایمان می‌آورند ... کسی که مورد لعن خدا قرار گیرد، یاوری ندارد که او را از کیفر خداوند، نجات دهد.( نسا –۵۱)

امام باقر علیه السلام می فرمایند : منظور از جبت و طاغوت فلانی و فلانی (عمر و ابابکر ) است.

مجلسی در کتاب بحار الانوار دعایی را آورده است كه حضرت علي ـ عليه السلام اغلب در قنوت نمازهاشان میخواندند:اللهم العَن صَنَمَی قُرَیشٍ وَ جِبتَیها وَ طاغُوتَیها.... خدايا دو بت قريش و دو جبت و دو طاغوت قريش را لعنت كن و از رحمت خود دور بدار».

به گفته ی حاج میرزا اسماعیل دولابی وقتی عمر لعنه الله علیه سیلی به گوش فاطمه زهرا (س) زد شیطان از شرم سر به زیر انداخته و از کوچه های مدینه فرار کرد....

لذا در زیارت جامعه کبیره حضرت امام هادی علیه السلام لعن بر این دو را مقدم بر لعن بر شیطان دانسته است وفرموده اللهم العن الجبت و الطاغوت و الشیاطین و حزبهم الظالمین.....

زیارت حضرت علی

جِئْتُكَ عَارِفاً بِحَقِّكَ مُسْتَبْصِراً بِشَأْنِكَ مُعَادِياً لِأَعْدَائِكَ

لَعَنَ اللَّهُ مَنْ قَتَلَكَ وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ خَالَفَكَ وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنِ افْتَرَى عَلَيْكَ وَ ظَلَمَكَ بهتان بست و به تو ظلم و ستم نمود

وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ غَصَبَكَ حَقَّكَ وَ مَنْ بَلَغَهُ ذَلِكَ فَرَضِيَ بِهِ وقتى اين خبر به او رسيد خشنود گرديد إِنَّا إِلَى اللَّهِ مِنْهُمْ بَرَاءٌ خدايا شاهد باش كه من از ايشان متنفّر و بى‏ زارم.

لَعَنَ اللَّهُ أُمَّةً( گروهی) خَالَفَتْكَ وَ أُمَّةً جَحَدَتْ منكر وَلَايَتَكَ وَ أُمَّةً تَظَاهَرَتْ عَلَيْكَ بر عليه تو تظاهر نمودند

وَ أُمَّةً قَتَلَتْكَ وَ أُمَّةً حَادَتْ [حَالَتْ‏] از تو روى برتافته عَنْكَ وَ خَذَلَتْكَ و خوارت نمودند،

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي جَعَلَ النَّارَ مَثْوَاهُمْ (وَ بِئْسَ الْوِرْدُ الْمَوْرُودُ) وَ بِئْسَ وِرْدُ الْوَارِدِينَ وَ بِئْسَ دَرَكُ الْمُدْرِكِ

حمد و سپاس خدا را كه دوزخ را جای‏گاه ايشان قرار داد و محقّقا محل ورود ايشان بد موضعى است و محل ورود واردين نيز بد مكانى بوده و درك كه طبقه زيرين دوزخ است و جايگاه ايشان مى‏ باشد نيز جايگاه بسيار بدى است.

اللَّهُمَّ الْعَنْ قَتَلَةَ أَنْبِيَائِكَ وَ أَوْصِيَاءِ أَنْبِيَائِكَ بِجَمِيعِ لَعَنَاتِكَ وَ أَصْلِهِمْ حَرَّ نَارِكَ و گرماى آتش دوزخ را به ايشان برسان،

اللَّهُمَّ الْعَنِ الْجَوَابِيتَ وَ الطَّوَاغِيتَ- وَ الْفَرَاعِنَةَ وَ اللَّاتَ وَ الْعُزَّى وَ الْجِبْتَ وَ كُلَّ نِدٍّ يُدْعَى مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ كُلَّ مُفْتَرٍعَلَى اللَّهِ

خداوندا جبت‏ ها (بت‏ها و ساحرها و كاهن‏ ها) و طاغوت‏ها (شيطان‏ ها) و فرعون‏ ها و لات و عزّى و جبت و هر رقيب و ضدّ خداوندى كه به جاى حق تعالى خوانده مى‏ شود و تمام آنان كه بر خداوند افتراء بسته ‏اند لعنت نما،

اللَّهُمَّ الْعَنْهُمْ وَ أَشْيَاعَهُمْ وَ أَتْبَاعَهُمْ وَ أَوْلِيَاءَهُمْ وَ أَعْوَانَهُمْ وَ مُحِبِّيهِمْ لَعْناً كَثِيراً

خداوندا تمام ايشان و تابعين آنها و پيروان و دوستان و كمك‏ كنندگان و علاقه‏ مندان ايشان را لعنت فراوان نما .وَ تَقُولُ :و بگو:

اللَّهُمَّ الْعَنْ قَتَلَةَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع ثَلَاثاً اللَّهُمَّ الْعَنْ قَتَلَةَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ ع ثَلَاثاً

اللَّهُمَّ عَذِّبْهُمْ عَذَاباً أَلِيماً لَا تُعَذِّبُهُ أَحَداً مِنَ الْعَالَمِينَ وَ ضَاعِفْ عَلَيْهِمْ عَذَابَكَ ، و عذاب خود را بر ايشان دو چندان كن

زیارت عاشورا

«یا اباعبداللّه اِنّی اَتَقَرَّب اِلی اللّه و اِلی رَسولِهِ و الی فاطمةَ و اِلی الحَسَنِ و الیک بِموالاتِک... و اتقرّب اِلی اللّه ثُمَّ اِلَیکم بِمُوالاتِکم و مُوالاةِ وَلیکم... و ولی لِمَن والاکم...؛

در بخش دیگری از آن می خوانیم: «الّلهُمَّ اِنی اَتَقرّبُ اِلَیک فی هذا الیوم و فی موقفی هذا و ایام حیوتی بِالبَرائةِ مِنهُم و اللَّعنَةِ عَلَیهِم و بالموالات لنَبیک و آل نبیک علیه و علیهم السلام؛(صدبار«اَللّهُمَ العَن اَوَّل ظالمٍ ظَلَمَ حَقَ مُحَمّدٍ وَ آل مُحَمّد وَ آخِرَ تابِعٍ لَهُ علی ذالِک اَللّهم العَنِ العِصابَة(گروهی) الّتی جاهدت (پیکار کردند)الحسین و شایعت و بایعت و تابعت عَلی قَتلِهِ با حسین پیکار کردند و همراهی نمودند برای کشتن او و پیمان بستند و از هم پیروی می کردند، خدایا همه را لعنت کن اَللّهُمَ العَنهُم جَمیعاً؛

«اللهُمَ خُصَّ اَنتَ اختصاص ده اَوَّلَ ظالِمٍ بِاللَعنِ مِنّی وَابدَا بِهِ اَوَّلاً ثُم الثانی و الثالِثَ وَ الرابِع اللهُمَ العَن یزیدَ خامِساً

«اِنّی اَتَقَرَّبُ اِلی اللّه و اِلی رَسُولُه... بمُوالاتِک وَ بِالبَرأئة مِمَّن اَسَّسَ اساسَ الظُلمِ وَ الجُور عَلیکم اساس ستم و جور بر شما را پایه گذاری نمود وَابرَءُ اِلی اللّه وَ اِلی رَسولِهِ مِمَّن اَسَّسَ اساس ذلِک وَ بَنی عَلَیهِ بُنیانَهُ وَ جَری روا داشت فی ظُلمِهِ وَ جَورِهِ عَلَیکم وَ عَلی اَشیاعِکم بَرئتُ اِلی اللّه وَ اِلَیکم مِنهُم وَ اَتَقَرَّبُ اِلی اللّه...

زیارت امام حسین علیه السلام در روز عرفه

السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ رَسُولِ الله، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ نَبِيِّ اللهٰ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ الْحُسَيْنِ الشَّهِيدِ، السَّلامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الشَّهِيدُ ابْنُ الشَّهِيدِ، السَّلامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْمَظْلُومُ ابْنُ الْمَظْلُومِ، لَعَنَ الله أُمَّةً قَتَلَتْكَ، وَلَعَنَ الله أُمَّةً ظَلَمَتْكَ، وَلَعَنَ الله أُمَّةً سَمِعَتْ بِذٰلِكَ فَرَضِيَتْ بِهِ،..... ، وَأَبْرَأُ إِلَى الله وَ إِلَيْكَ مِنْهُمْ فِي الدُّنْيا وَالْآخِرَةِ.

زیارت ششم امام حسین

السَّلامُ عَلَیْکَ یَا مَنْ رِضَاهُ مِنْ رِضَى الرَّحْمَنِ وَ سَخَطُهُ مِنْ سَخَطِ الرَّحْمَنِ اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا أَمِينَ اَللَّهِ وَ حُجَّةَ اَللَّهِ وَ بَابَ اَللَّهِ وَ اَلدَّلِيلَ عَلَى اَللَّهِ وَ اَلدَّاعِيَ إِلَى اَللَّهِ أَشْهَدُ أَنَّكَ قَدْ حَلَّلْتَ حَلاَلَ اَللَّهِ وَ حَرَّمْتَ حَرَامَ اَللَّهِ وَ أَقَمْتَ اَلصَّلاٰةَ وَ آتَيْتَ اَلزَّكٰاةَ وَ أَمَرْتَ بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَيْتَ عَنِ اَلْمُنْكَرِ وَ دَعَوْتَ إِلىٰ سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَ اَلْمَوْعِظَةِ اَلْحَسَنَةِ وَأَشْهَدُ أَنَّكَ وَ مَنْ قُتِلَ مَعَكَ شُهَدَاءُ أَحیاٰءٌ عِنْدَ رَبِّكُمْ تُرْزَقُونَ وَ أَشْهَدُ أَنَّ قَاتِلَكَ فِي اَلنَّارِ أَدِينُ اَللَّهَ خدا را پیروى مى‏کنم بِالْبَرَاءَةِ مِمَّنْ قَتَلَكَ وَ مِمَّنْ قَاتَلَكَ وَ شَايَعَ عَلَيْكَ وَ مِمَّنْ جَمَعَ عَلَيْكَ و بر علیه تو از دشمن پیروى کرد، و از کسى که بر علیه تو گرد آمد وَ مِمَّنْ سَمِعَ صَوْتَكَ وَ لَمْ يُعِنْكَ یا لَيْتَنِي كُنْتُ مَعَكُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِيماً

خدای سبحان در بسياري از آيات قرآن ، افرادی را مورد لعن قرار میدهد من جمله 7 نفررا :

1-ظالمان2- کتمان کنندگان حق3- دروغگویان4- کسی که از روی عمد مسلمانی را بکشد 5- هر كس از حدود الهي تجاوز كند 6- اذیت کنندگان خدا و پیامبرص

1-ظالمان- أَلا لَعْنَةُ اللّهِ عَلَى الظّالِمینَ»؛ هود 18 (چه اینک لعنت خدا بر ستمکاران باد!»هود 18). الصادق ع من شك في كفر اعدائنا و الظالمين لنا فهو كافر؛‌

بحارالانوار: جلد 8، صفحه 336

2- کتمان کنندگان حق- إِنَّ الَّذینَ یَکْتُمُونَ ما أَنْزَلْنا مِنَ الْبَیِّناتِ وَ الْهُدى مِنْ بَعْدِ ما بَیَّنّاهُ لِلنّاسِ فِی الْکِتابِ أُولئِکَ یَلْعَنُهُمُ اللّهُ وَ یَلْعَنُهُمُ اللاّعِنُونَ»؛(بقره 159) (کسانى که دلایل روشن و هدایتى را که نازل کرده ایم، پس از آن که آن را در کتاب (آسمانى آنها) براى مردم بیان نمودیم، کتمان کنند، خدا آنها را لعنت مى کند; و همه لعن کنندگان نیز، آنها را لعن مى کنند).

3- دروغگویان- فَمَنْ حَاجَّکَ به ستیز برخیزند فیهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ بعد از علم و دانشى که بتو رسیده فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَناوَ أَبْناءَکُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللّهِ عَلَى الْکاذِبینَ» آل عمران 61).

4- کسی که از روی عمد مسلمانی را بکشد وَ مَنْ یَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فیها وَ غَضِبَ اللّهُ عَلَیْهِ وَ لَعَنَهُ وَ أَعَدَّ لَهُ عَذاباً عَظیماً» (نسا 93)؛

5- هر كس از حدود الهي تجاوز كند وَمَنْ يَتَعَدَّ حُدُودَ اللَّهِ فَأُولَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ سوره بقرة آيه 229

فَأَذَّنَ آواز دهنده‌ای مُؤَذِّنٌ بَيْنَهُمْ أَنْ لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ سوره أعراف آيه44

أَلَا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ سوره هود آيه 18

-6 -نقض کنندگان پیمان الهی «وَ الَّذِینَ یَنقُضُونَ میشکنندعَهْدَ اللهِ مِنْ بَعْدِ مِیثَاقِهِ بعد عهد بستن وَ یَقْطَعُونَ مَا أَمَرَ اللهُ بِهِ أَنْ یُوصَلَ وَ یُفْسِدُونَ فِی الاَْرْضِ أُوْلَئِکَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ وَ لَهُمْ سُوءُ الدَّار»(رعد 25)؛

7- اذیت کنندگان خدا و پیامبرص

إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيَا وَالْآَخِرَةِ وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُهِينًا سوره أحزاب آيه57

.( طبق تفاسیر معتبر اولی و دومی مصداق تمامی موارد فوق هستند).

آزار خدا و پیامبرخدا (ص)یکی از مصادیق ملعون شدن است

پیامبر(صلی الله علیه وآله) خطاب به فاطمه(علیها السلام) فرمود: «إن الله یرضی لرضاک و یغضب لغضبک»

در سوره احزاب آیه ۵۷ خداوند سبحان می فرماید :إِنَّ الَّذِینَ یُؤْذُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذَاباً مُّهِیناً -.

بخارى در صحیح‌ترین کتاب اهل سنت از غضب و قهر فاطمه(سلام الله علیها) بر ابوبکر، سخن گفته است. وی مى‌نویسد: «فَغَضِبَتْ فَاطِمَةُ بِنْتُ رسول اللَّهِ صلى الله علیه وسلم فَهَجَرَتْ أَبَا بَکْرٍ فلم تَزَلْ مُهَاجِرَتَهُ حتى تُوُفِّیَتْ

فاطمه(علیها السلام) فرمود: «اگر حدیثی از رسول خدا برای شما نقل کنم آیا آن را تأ یید می کنید و به آن عمل می کنید؟» گفتند: آری! فرمود: «نشدتکما الله ألم تسمعا رسول الله یقول : رضا فاطمة من رضای وسخط فاطمة من سخطی فمن أحب فاطمة ابنتی فقد أحبنی و من أرضى فاطمة فقد أرضانی و من أسخط فاطمة فقد أسخطنی؟»؛ (شما را به خدا

ابوبکر و عمر هر دو اعتراف کرده و گفتند: «نعم سمعناه من رسول الله صلى الله علیه و سلم».

سپس صدیقه طاهره فرمود: «فإنّی أُشهد اللهَ و ملائِکَتَه أنَّکُما أسخطتُمانی و ما أرضَیْتُمانی وَ لئِنْ لَقیتُ النَّبیَ لأشْکونَّکُما إلیْه»؛

حضرت به این نیز بسنده نکرده و فرمود: «والله لأدعون الله علیک فی کل صلاة أصلیها»؛ (به خدا قسم پس از هر نماز بر تو نفرین می کنم)

امیرالمومنین علیه السلام می فرمایند :

خدايا عمر را به جزای اعمالش برسان پس همانا او بر سنگ‌ها و ريگ‌ بيابان‌ها ظلم كرد. اَللَّهُمَّ اِجْزِ عُمَرَ لَقَدْ ظَلَمَ اَلْحَجَرَ وَ اَلْمَدَرَ. الجمل، شيخ مفيد: صفحه71

امام جعفر صادق عليه السلام می فرمایند :

كسی كه نفهمد و نشناسد آن‌چه را كه بر ما وارد شد و از ظلمی كه بر ما روا شد و حقی كه از دست ما رفت و... پس او شریك با ظالمین است.

مَنْ لَمْ يَعْرِفْ سُوءَ مَا أُوتِيَ إِلَيْنَا مِنْ ظُلْمِنَا وَ ذَهَابِ حَقِّنَا وَ مَا نُكِبْنَا بِهِ- فَهُوَ شَرِيكُ مَنْ أَبَى إِلَيْنَا فِيمَا وَلَّيْنَاهُ. بحارالانوار: جلد 8، صفحه 336 و جلد 27، صفحه 55

امام جعفر صادق عليه السلام می فرمایند :

هر كس در كفر دشمنان ما و كسانی كه به ما ظلم كردند شك داشته باشد، خودش كافر است.

مَنْ شَكَّ فِي كُفْرِ أَعْدَائِنَا وَ اَلظَّالِمِينَ لَنَا فَهُوَ كَافِرٌ ؛‌

بحارالانوار: جلد 8، صفحه 336

در کتاب مقتل الحسین خوارزمی، ج 2 ص34 و بحارالانوار ج 45 ص 53 اینطور آمده است :روز عاشورا چون بر بدن مبارک امام حسین علیه السلام ۷۲ زخم وارد شد، حضرت ایستادند تا اندکى استراحت کنند، ضعف بر بدنشان غالب شده بود، به طوری که دیگر توان جنگ را نداشت، در این هنگام ناگاه سنگى آمد و بر پیشانیش خورد و خون جاری شد، امام علیه‌السلام دامن پیراهنش را بالا زد تا خون از چهره‏اش پاک کند که ناگاه تیر تیز سه شعبه و مسمومى آمد و بر قلب امام علیه‌السلام فرو نشست. امام علیه‌السلام (دعاى قربانى خواند و) فرمود: «بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ عَلى‏ مِلِّةِ رَسُولِ اللَّهِ» آنگاه سرش را به آسمان بلند کرد و عرض کرد: «إِلهی إِنَّکَ تَعْلَمُ أَنَّهُمْ یَقْتُلُونَ رَجُلًا لَیْسَ عَلى‏ وَجْهِ الْأَرْضِ ابْنُ نَبِىٍّ غَیْرَهُ» خداى من! تو آگاهى که اینان کسى را مى‏‌کشند که در روى زمین پسر پیامبرى جز وى نیست.

سپس تیر را بیرون کشید. خون همچون ناودان جارى شد. دستش را بر محلّ زخم گذاشت، چون از خون پر شد آن را به آسمان پاشید و قطره‌‏اى از آن به زمین بازنگشت! دو مرتبه دست مبارک را زیر زخم گرفت و چون از خون پر شد به صورت و محاسنش مالید و فرمود: «هکَذا وَاللَّهِ أَکُونُ حَتّى‏ أَلْقى‏ جَدّی رَسُولَ اللَّهِ وَ أَنَا مَخْضُوبٌ بِدَمی، وَ أَقُولُ:

روز عاشورا باچهره خضاب شده از خون ، حضرت امام حسین (ع) فرمود یا رَسُولَ اللَّهِ قَتَلَنی فُلانٌ وَ فُلانٌ»ای رسول خدا! فلانى و فلانى ( ابوبکر و عمر ) مرا کشتند.